Iris on the metro-viaduct - Marconiplein in the background
Wednesday 14 June 2000 - Iris, Ben and me explored the northern part of the Benelux metro-line (under construction). I have an intense fear of being caught, so I was shitting my pants all the time (figuratively).
We climbed through a hole in the fence near Marconiplein. Then we balanced on steel beams above a 3-floor drop and reached a temporary staircase.
Marconiplein seen from inside the tunnel - The tunnel entrance
The metro-tunnel was fully lit and traces of building activity were everywhere. Many tempting objects were lying around: helmets, design-drawings and plans, tools. Ben and Iris walked to the end of the tunnel and were watching the metro-passengers in the old station. I was too chicken for that - I was still expecting the guards to catch us. There were many dark rooms and stairs in the tunnel, I suppose that transformers and switches will be installed in them.
Northern side of the tunnel towards station - Southern side, towards platform
I was especially intrigued by the vertical steel beams inside the tunnel. These must be removed before any traffic can pass through.
Towards the tunnel exit
We followed the tunnel and walked outside onto the metro viaduct. From there it was an easy and pleasant walk towards the Schiedam/Rotterdam-West station. We passed all the building phases on our way. At first all the metro-tracks were installed. Then the rails disappeared. Then all the screws and insulation layers disappeared.
We passed many appartment buildings along the way and we must have been clearly visible. But there was football on TV, we could hear the shouts of the football-fans through the windows. No one bothered to look outside. And then it started raining, and probably even less people bothered to look up at us.
Complete rails mear Marconiplein - Unfinished rails near Schiedam
Near Schiedam we had to stop because the concrete floor of the viaduct was not there yet, just the reinforcing steel bars. We hid from the rain in a construction shed, and Ben showed us pictures from the new metro-tunnel in the Hague.
End of the route - Old station on the right, new on the left
But we found another way to enter the new metro station and we climbed into the scaffolding that supports the new roof. This scaffolding was a great three-dimensional grid, three floor high and 200 m long. Unfortunately it was raining hard and we were wet and cold. It was nice to sit under the roof and watch the trains enter the station. No one noticed us even though we were taking pictures with the flashlight.
X, Y, Z cartesian coordinates
We finished the evening by driving along the reminder of the metro-tunnel and looking for entrances. We found a suitable entry at the other end of Schiedam and Ben and Iris explored it. I stayed in the car because I had been walking in the rain with just one shirt and I was shivering with cold.
This expo was a big success and we intend to walk the whole metro-line some day. It's great to have a lady (Iris) with you who's not afraid of being caught.
24 February 2001
Iris - the lady that we explored the metro-tunnels with - has been on television. A programme has been made about the appartment building "The Black Madonna" in The Hague. The authorities want to tear down this affordable housing appartment and the want to build high rise offices in this spot. Iris and her friends broke into the ground-floor and started a squatting action - with the intent of living in the unoccupied spaces. Within a day the police arrived in force and broke the action. However a journalist and TV-crew were with them all the time and they filmed everything. It was chilling to see a policeman cut through the barricaded doors with a chainsaw. Afterwards Iris and her friends challenged the police-action in court and requested to continue the squatting action. But they didn't win the case.
Beneluxlijn, Rotterdam 2 juni 2001 - A walk of the WHOLE metro line by Iris
Zaterdagmiddag 13 uur, pinksterweekend, zijn we met zijn drieen vanaf marconiplein naar de plek gelopen waar de metrolijn in wording de grond uitkomt, hier konden we via een trap en een gemakkelijk te passeren hek de rails opkomen. Vanaf daar kan je ondergronds teruglopen naar het metrostation waar je metro's ziet aankomen en vertrekken, incl. de wachtende reizigers, met een groot onpasseerbaar hek ertussen.
Het was de derde keer in één jaar dat daar stond. Aan de verkeerde kant. Er zit wat meer graffiti op de muren. De andere kant op, naar station schiedam, loopt het bovengronds en nog steeds probleemloos. Drie marconitorens in de rug, zo'n 5 meter boven de grond, woonwijken op enige afstand, nergens meer een trap om erop of eraf te komen. Het weer zat niet echt mee maar goede regenjacks hielden ons droog.
De lijn boog zich naar links en rechts voegde zich het spoor tussen Rotterdam CS en Schiedam zich naast ons, zij het enkele meters lager. Station schiedam kwam in zicht. Het nieuwe metrostation ernaast is vrijwel af, we konden het probleemloos passeren, gluren naar de wachtende treinreizigers, en omroepberichten volgen. Een prachtige, tijdelijke treinreizigers overkapping van hout en glofplaat deint en buigt zicht onder de lijn door. We lopen door de tunnel in. Hier werd het wat spannender want anders dan de vorige keer waren alle bouwlampen uit en werd het aardedonker. Notabene alleen de nieuwkomer onder ons was goed voorbereid en had een fikse zaklamp bij zich (dankzij Petr's website!). Ook lekt het hier nog steeds en stonden er fikse plassen water.
Naarmate we het volgende station naderden werd het weer wat lichter en de plaats waar we de vorige keer moesten stoppen vanwege een ondoordringbaar hek was nu geheel toegankelijk. Op nieuw terrein! De tunnel bleef goed doorloopbaar, de stations passeerbaar, onze schoenen begonnen te lekken, de chocolade en appels waren lekker, bij een van de stations bleken spelende kinderen ons gezien te hebben en riepen ons na de politie te bellen. Wij waren nogal verbaasd dat het al zo lang zo goed en gemakkelijk ging. De fotograaf onder ons deed zich te goed aan graffiti en spannende tunnelbeelden.
Het begon een lange wandeling te worden, we zaten op een lijn waar we niet zo een twee drie meer af konden maar we werden steeds nieuwsgieriger hoe het verder zou gaan. De lijn werd wat makkelijker beloopbaar door het ontbreken van alle moeren bouten voor de toekomstige rails. Her en der wat duiven. Verder niets dan stilte, rust. Ruw terrein onder een immer zoemende stad. De nieuwe natuur?
De tunnel boog zich weer boven de grond en in de verte zagen we boten over de Maas heen varen, het landschap was veranderd in een vlakte vol kranen en industrie, met nog één grote woonflat schuin naast ons waarvan alle ramen groots uitzicht hadden op onze wandeltocht en een station in aanbouw boven een grote weg vol auto's. Na het station rechts een evenwijdige snelweg, de lijn dook rap onder de grond, genoeg verlichting om nergens te struikelen, een eindeloos lange tunnel. Een flauwe holle lijn met op het dieptse punt wat water. Boven ons massa's water, boten, de Maas... Onwillekeurig denk ik aan instortingsgevaar en vraag me af wie er weten dat we hier zijn, maar ach, ook de rest van de stad zou plots ineen kunnen storten.
Ik werd moe en begon mijn rug en been te voelen. Misschien was het iets te veel gevraagd van 5 maanden zwangerschap en een net voorbije griep. Tempo omlaag, daglicht in de verte, de andere kant! De landelijke zijde met een half vergane boerderij verscholen achter bomen, metrolijn en snelweg, weilanden met paarden aan de ene kant, een snelweg en opduikend Pernis aan de andere kant, snelwegen met havenafslagen. De lijn weer zo'n 5 meter boven de grond met lichte bochten en wat stijgen en dalen vanwege het passeren van een groot verkeersknooppunt. Mijn been gaat steeds harder zeuren, voel me een oud wijf maar een kerktoren in de verte (hoogvliet?) geeft wat hoop en de fotograaf leidt met kletserij de aandacht af.
Om ons heen nemen buitenwijken het over en dan zie ik in de verte een metro rijden. De oude en de nieuwe lijn voegen zich samen, meerdere metro's passeren en mijn twee medewandelaars voor me duiken steeds netjes weg. Ze wachten me op bij een bouwtrap naar beneden. Mmm, ik hou van deze tijdelijke constructies en baal even dat ik niet ook een camera mee heb genomen. Deze tijdelijke, stoere, simpele constructies die maar in elkaar zijn geimproviseerd, net als sommige stukken reling of de overkapping bij station schiedam. Next time? Ik zie m'n mede wandelaars het laatste stuk naar beneden springen en de moed zinkt me in de schoenen, mijn been buigt niet meer maar de twee stevige kerels helpen me galant via schouders en knieën naar beneden.
Dan volgen we de oude lijn richting hoogvliet, truttige Vinexwijken verwelkomen ons en het metrostationsplein kent geeneens een klein café. Vanaf het perron zien we in de verte de drie marconitorens waar we zo'n 12 kilometer eerder vertrokken. De metro komt en rijdt ons langs Poortugaal, Rhoon, Slinge, Zuidplein en verdwijnt weer ondergronds. Helemaal volgeschilderd die tunnel, de duisternis ontrekt het meeste aan het oog. Eigenlijk zou die tunnel eens een tijd lang goed verlicht moeten worden. Prachtig lijkt me dat. We moeten alledrie bijkomen, onze voeten zijn nat en we hadden gedacht dat hekken, politie of andere obstakels ons de weg wel ergens zouden hebben versperd. In mijn hoofd had ik me al voorgenomen deze zomermaanden steeds een ander stuk van de lijn te lopen. Heerlijk dat het nu in één kon, een wat onwerkelijk maar voldaan gevoel bij de warme chocolademelk.
groet, iris.
Back to: Underground Rotterdam, Urban Adventure Home
© 2000 Petr Kazil - 4 October 2000 - Did you enjoy this? Find it stupid ? Mail me at (obfuscated) kazil a.t euronet d.o.t nl